A galiña?

Víctor, un leñador de trinta e tantos anos, e con algún pelo no peito, despois de facer unha ruta a pé por plena natureza, volve ao aserradeiro-“cuartel xeral”. Unha vez alí, descubre na cabana unha nota na que os seus amigos, e compañeiros de traballo, dinlle que, ó non poder avisalo, xa que ten o móbil escarallado, tiveron que marchar sen el á cidade; que tan só estarán fora tres días, e que xa lle deixaron comida dabondo. A sorpresa non lle fai moita gracia, pero o que xa mosquéao de verdade é atopar a despensa case vacía despois dunha batida dos simpáticos animais do bosque.

Victor tenta entreterse lendo “Moby Dick”, un vello exemplar que deixóu un dos seus “colegas”. Cando está farto de ler, ou sexa, antes de rematar o primeiro párrafo, descubre, perplexo, como diante dos seus fociños, pasa unha galiña branca picoteando tranquílamente como se estivera no seu propio curral.Víctor nono pensa duas veces, e salta correndo detrás da galiña mentres pensa como vaina cociñar. O que este inocente e famento home non sabe e que as galiñas a campo aberto non son fáciles de coller, e que ésta, en concreto, podería gañar un campeonato mundial de fuga.

Presentación

Ainda que asemelle un pouco parvo, a nosa intención ao facer esta curtametraxe, era rendirlle un tributo aos debuxos animados que encheron os nosos primeiros sonos, cando todos, desexabamos en segredo que o “Coyote” devorase, destrozase, escarallara e todo o imaginable, ao pedante do “Correcaminos”.

O máis difícil é que non usamos truquiños dixitáis nin coñas cibernéticas (Grazas a Alberto Pérez) Todo en directo. Pero, qué carallo, fumos capaces...grazas a Urbano Vázquez, Emilio Nieto, Benita Ojea, Victor, Abelardo, ... e sobre todo, ao pobo de Amoeiro (Ourense)

Alber Ponte (Director, guionista e produtor), Luis Bellido (Fotografia) Manuel Viqueira (Montaxe), Manuel Precedo (Xefe producción, making off), David Machado (Son directo)...mais sobre todo, grazas a ...Piolinda e Victor Mosqueira

A GALIÑA, A GALIÑA, E...A GALIÑA!

Un sono de Alber Ponte

Este proxecto, como o seu propio título indica, nace dunha obsesión. A do personaxe, que eu, como creador, tamén fixen miña.

No 1993, fai quince anos, -que se di pronto-, tras dirixir en dous anos e medio cinco curtametraxes con produción privada, decidín que a miña seguinte aventura cinematográfica tomara derroteiros que nin eu mesmo houbera sospeitado. Era necesario plantexarse unha historia na que o protagonista, como nos meus anteriores traballos, vírase envolto nunhas circunstancias descoñecidas ou inesperadas, pero que neste caso, foran moi perigosas, tanto no sentido físico como no mental.

Se a elo engadíase unha involuntaria soidade nun entorno distante da “civilización” non era difícil atopar patróns xenéricos que me conduciran finalmente a “A galiña, a galiña e…a galiña”; un humilde intento de, cun só argumento, rendir tributo ao peregrinaxe existencial do capitán Ahab de “Moby Dick”, e ás patéticas tribulacións do “coyote” perseguindo ao antipático “correcaminos” da Warner.

O matiz que diferencia esta historia daquelas nas que os protagonistas enfrentábanse cunha poderosa balea (en realidade, un cachalote), ou unha ave veloz como o vento, non podía ser mais sinxelo e, pola mesma razón, mais “demoledor”: o inimigo é unha galiña; unha galiña branca, vulgar, cotidián…pero inaprensible para un home morto de fame. Ese tipo de homes curtidos e acostumados a loitar contra osos, incendios, ventos huracanados, desbordamentos fluviais….e se me apuran, contra o prezo do gas-oil.

Un heroe de acción conta coas armas necesarias para executar proezas, pero o que nunca xamais sospeitará é que a súa seguinte misión pode consistir en atrapar unha galiña. E non estamos falando dun animal con poderes extraordinarios senón dunha vulgar e escurridiza galiña.

A súa cor branca, ademais da obvia homenaxe, foi elexida para contrastrar coas cores ocres propias dun aserradeiro. Se a galiña fose marrón produciríase un efecto de mimetismo cromático de pouca funcionalidade visual. Trátase de non poñelo difícil, nin ao espectador, nin ao protagonista (que xa ten bastante), nin aos axudantes de producion.

(A foto é de Pili Prol, La Voz de Galicia 7/12/2008)