Os protagonistas

VICTOR MOSQUEIRA (Pedro)

A súa carreira como actor comeza no teatro galego en 1978. Fórmase na Scuola Internazionale dell’attore Comico con Antonio Fava, na Bont’s School of Clown con Eric de Bont e en diversos obradoiros con Jesús Aladrén, Martín Adjemián, Leo Bassi o John Wright, especializándose en comicidade, clown e Commedia dell’Arte. Ten participado en compañías como ‘O Moucho Clerc’ (‘Un códice clandextino’, ‘O Rousinol da Bretanha’), ‘Centro Dramático Galego’ (‘Espectros’, ‘Un soño de verán’, ‘O incerto señor don Hamlet’) e ‘Ollomoltranvia’ (‘Commedia: un xoguete para Goldoni’, ‘Escola de Bufóns’…). Na actualidade, o seu traballo está vinculado ó dúo cómico Mofa e Befa (Para ser exactos, ‘Finis Mundi Circus’), sendo destacado co premio ‘María Casares’ (1999) ó mellor actor de reparto. [Ver máis?]


PIOLINDA DE OUTEIRO ( A galiña)

Piolinda, naceu en Badaxoz no 2002. Cando lle din que ser capicua trae sorte ela sempre pensa que refírense a súa condición animal. Os avatares do destino a levaron nunha camioneta ata Cadiz. Ali foi mercada por un curmán de Angel Cristo, que traballaba de transportista e faquir a domicilio. Piolinda, que non perdía ollo, aproveitóu unha borracheira do seu novo amo para fuxir durante unha noite de tormenta. Empuxada polo vento rematóu coas súas plumas na cuberta dun barco grego. Comprobando, moi ó seu pesar, que coa axuda do vento non aprendera a volar, optóu por buscar refuxo na bodega do mercante. E así cruzóu Piolinda o Atlántico ao amparo de varios barrís de cereais, oportuna despensa que fíxolle mais que soportable tan longa travesía.

O único percance digno de mención xurdíu cando o cociñeiro chileno atopóu un ovo, que, ó seu experimentado xuizo, era de corral. Tras unha acalorada disputa resolveuse a discusión otorgando a propiedade do ovo ao maquinista galego, que, incriblemente, aceptóu a responsabilidade sen preguntar. Amarrados na bahía de Hudson, Anselmo, así chamabase o coruñés en cuestión, que non tiña un pelo de tonto, fixo garda ata descubrir á galiña polizonte. “Por fin levaréi un regalo ós parentes de New Jersey”, pensaba ufano Anselmo mentres baixaba á terra. O seu único erro tivo lugar cando decidíu visitar antes a unha amiguiña que traballaba nun restaurante da rúa 48, en pleno West Side de Maniatan. Unha ollada ao Empire State foi suficiente para que un rapaciño de Brooklyn lle dera un empuxón, e así, sen querer, deixárao sen reloxo, carteira e bolsa de deportes. Unha vez cobixado na azotea de rigor, Harvey abríu con ansiedade a bolsa, e a punto estivo de morrer co susto cando atopouse cos ollos dunha galiña española. Como Harvey, no fondo, era un bo rapaz, colléu a Piolinda pola ás e levouna como agasallo a súa avoa, -algo molesta dende que o seu neto robáralle a lavadora-. Minnie, así chamabase a señora, aceptóu o regalo, ainda que eso non conlevaba unha tregua, co cal espantóu a Harvey coa nova vasoira de aceiro espinoso.

Piolinda pasóu a vivir nun pequeño xardín traseiro, e foise acomodando, como se aquela porción de solo da cidade de New Iorque fose un anaco de terra extremeña. Bastóu medio ano para que esta galiña dominase o spanglish da zona, tempo record para un emigrante sen estudos previos. E foi nunha tarde de primavera cando enriba do valo que rodeaba o seu territorio aparecéu Eduardo, un galiño mexicano, que en menos do que canta un animal da súa especie, conquistóu os favores da coqueta Piolinda.

A relación tornouse tan intensa que a avoa Minnie non puido impedir que a parella se largase co vento fresco e con dirección ao legendario Off Broadway. Alí conseguíu Eduardo un pequeño papel nun drama titulado “Los hijos de Zapata”. Noite tras noite, a galiña asistía entre bastidores ó saber estar teatral do seu atractivo compañeiro. A obra permanecéu un ano en cartel, e Piolinda comenzóu a facer esporádicas sustitucións. Tras unhas cantas funcións, o director da obra descubríu o talento da galiña española, e así, como quen non quere a cousa, Piolinda pasóu a desempeñar un novo papel, creado exclusivamente para ela, e no que tiña que expresar, o mesmo tempo, coraxe e devoción, mentres o fantasma do mítico revolucionario soltaba un monólogo de quince minutos.

O éxito foi tan rotundo que Piolinda comenzóu a recibir múltiples ofertas: desde “Cats”, montaxe cun título que non lle gustaba demasiado, ata “El rey y yo”, un espectáculo que levaba moitos anos sen interrupción, e que podía permitirse o luxo de non averiguar se no Siam existían galiñas.
Pola sua banda, Eduardo, un tanto dolido, enganchouse do zume de millo, despertando cunhas resacas que alarmaban a todo o vecindario. Piolinda, farta de picotazos, ofreceulle a oportunidade de convertirse no seu axente, e, como soe pasar, el escarallouno todo cando esixíu, con grandes ars de grandeza, que a obra na que traballaba a súa compañeira pasara a chamarse “El rey y yo, y la gallina”. Na Compañía non sentóu demasiado mal, pero esixiron a cambio que o galiño aparcara as súas bravuconas plumas o mais lonxe posible do teatro.

No 2007 Piolinda marchóu para España formando parte dunha longa xira por toda Europa. Nin siquera puido despedirse de Eduardo, a quén xa levaba tres días sen ver. Sen abrir o pico acomodouse entre dous paquetes cheos de xoias do atrezzo e sobrevoou o Atántico cunha grande mágoa no seu corazón.
Foi durante a representación no Teatro Principal de Santiago de Compostela cando a súa vida deu un novo xiro. O director da obra, (é mellor omitir o seu nome) encaprichouse dunha estudante alemana que, casualmente, convivía cunha galiña de Carballo. O amor, xa se sabe, é cego, e Piolinda, sen mais explicacións, foi posta de patitas na rúa.

Durante varios meses foi sobrevivindo de corral en corral ata que un bo día atopouse con Manuela, unha veciña da aldea de Vilestro. A veterinaria da zona, Verónica, visitóu a Manuela para facer o control rutinario dos seus animais, e grazas ós seus estudos, cando reparóu na recén cegada soubo dende o primeiro instante que aquela galiña cacareaba con acento de New Iorque. Contoullo ó seu amigo Alber Ponte, que unha semana antes volvera da cidade dos rañaceos tras buscar localizacións para unha futura longametraxe. Como Alber tamén tiña en mente resucitar un vello proxecto protagonizado por un home e unha galiña, non dubidóu en facerlle unha proba.

Piolinda, tranquila, fixo unha “performance” impresionante que remataba cunha sobrecolledora versión de “Over the rainbow”. Nestes momentos, Alber atópase ensaiando co seu novo descubremento, que ademais de estar aprendendo, a grande velocidade, como cacarexar con acento galego, acóstase cada noite pensando que traballar como única actriz nunha curtametraxe titulada “A galiña, a galiña e…..a galiña” non o houbera imaxinado nin o seu amado Eduardo.

Agora no cumio do seu éxito galego, adoita ser chamada Piolinda de Outeiro, símbolo do seu novo estatus estelar da cinematografia galega.